Pulseiras

Levan máis de dous anos entre nós. äs inventaron dous irmans americanos e avispados. Me refiro as pulseiras holográficas que, supostamente, e grazas a unha secuencia que vai no selo de Mylar (plástico, para os non crentes), nos proporciona efectos bos para a nosa mente e o noso corpo; ai é nada. Se deséxades máis información a pódedes atopar nesta ligazón de El País.

Dende logo eu non vou entrar no xogo de pulseira si ou pulseira non. Que o Ministerio de Sanidade do Estado non decidira ata o de agora a “alertar” contra das mesmas clama o ceo. E que so decidira “alertar”, xa case me parece un delito; se son un engano o que hai é que denunciar os responsabeis da fraude.

Poren, mírade vos, que os ariños de silicona si que serven para unha cousa. Serven para sacarlle as cores a algunhos; e non me estou a referir a última e espero que derradeira anunciante que contrataron para anunciala, me refiro a Belen Esteban. Con semellante anunciadora xa se sabe a quen van dirixidas. Eu, me estou a referir aos que se tenen por “medios de comunicación serios”. En conctreto a La Voz de Galicia, que con os conseguintes  cuponciños diarios para aumentar as vendas iste mesmo fin de semana pon a venda as “argolas máxicas”.

Verdadeira pena me dan os periodistas, os bos periodistas que sen dúbida hai na redacción dese xornal e que tenen que tragar con “productos de marketing” que lles imponen para gañar uns lectores mais. Eu, e non dúbido que eles tamén, penso que a millor maneira de ser un medio de comunicación serio, é que páxinas do seu periódico estean cheas de boa información, de novas veraces e contrastadas, e dicir de un bo traballo xornalístico. Claro que tamén, polo que se desprende a diario das páxinas da Voz, cada vez máis, hai tamén na sua redacción unha morea de “periodistas” de sillón, que están a espera de que os xefes de prensa dos presidentes, dos conselleiros ou, coma no caso da edición A Mariña, das notas de prensa dos alcaldes que lles facilitan non movelo cu. E, logo sae o xornal como sae.

As pulseiras non sei si dan mais ou menos “paz mental” ou non. O que si teño claro é que o que desexa unha pouca de tranquilidade espiritual pode dar un paseo ata a Illa Pancha, por exemplo, e “meditar” un pouco sentado no banco da imaxe que acompaña ista entrada.

Saude, e que non vos déixedes enganar e sácalos cartos.

Mais aló…

Hoxe, tiña pensado falar de Garzón; poren ainda non aprendín abondo latín.

Millor que andar a falar do superxuiz, prefiro comentarmos o artigo da filóloga Sandra Faginas que hoxe na Voz de Galicia, na sua columna de opinión Linguas Vivas. A mín que, certamente, nín son filólogo nín nada relacionado ca Lingua –so hai que mirar o feixe de “erratas” que leva cada entrada- non deixa de me sorprender a riqueza coa que o Galego ten a capacidade de definir as cousas máis ca outras liguas. A mais deixádeme dicir que estou encantado de que o artigo de Sandra veña a explicar o meu sentimento. Será casualidade ou coincidencia?.

Hai uns días, eses dias de Nordesia 9.0 que so na nosa costa se pode apreciar en toda a sua forza, tiven a ocasión de sacar as fotos que acompañan ésta entrada, e que estan a vosa disposición na miña Galeria do Flickr.  A primeira, arriba a dereita, lle poñia de tíduo “Mais Aló…”, xa que isa paisaxe me dicia que non podia ser noutro sitio, senon mais aló, que o galego e capaz de definir da maneira que Sandra nos dí no seu artido.

Hoxendia, hai quen tamén pon en dúbida a existenza dunha cultura de raiz céltica, coma tal. Abondando -con moito atrevimento- no dito artigo, penso que os galegos falamos como falamos moi influenciado pola paixase. Se non existira o mais aló, seguro que tiñamos que inventalo. Ben poderia ser unha seña de identidade, e de xeito co é, xa que so en Galiza de pode definir de maneira tan exacta algo tan indeterminado, ou nón?.

Maña, falamos realmente falaremos do Garzón Real.

Pese a …

Os grupos políticos que sempren andan a greña por quén sae mais nas “teles”, a pouco que se pararan, os de Ribadeo, se darian conta de quén é o político que máis sae no xornal “La Voz de Galicia”, na súa edición d’A Mariña.

Sen dúbida, non hai color. O político que sae máis a cotío nas páxinas do dito xornal é o alcalde de Ribadeo. O certo é que se pode comprobar de maneira moi sinxela. Dende fotos o máis puro estilo americano “agarrando o pico” e sen casco pese o perigo; ou na “boa” compaña da “oposición”, coma as que ilustran iste texto; ata calqueira anuncio de obra, inauguración da redacción do proxecto, licitación do proxecto, adxudicación do proxecto, e demais do proxecto, o mesmo sexa obra do Concello, da Deputación, da Xunta; e non nos estranaria moito que mesmo saise por algunha obra dun particular.

Tampouco é que vaia a influenzar en moito tanta saida e tanto “arrímala ascúa” por parte do xornalista que a miudo firma ditas novas, José Alonso. Mesmo ca redacción das novas queda a dúbida de que sexa simpatia persoal do xornalista-delegado, o a caso sexa que tendo novas xa redactadas para que imos molestarmos en búscalas, non si? E, para exemplo basta ler a nova sobre da bandeira verde que lle acaban de renovar a Ribadeo. Non se pode dicir que lla deron “pese aos grupos coma o UPRI”, senón se supón por méritos proprios.

Por iso, pese a tanta saida non vaia pasarlle o noso alcalde, como lle pasou a aquela outra persoeira do seu proprio partido, Branca Rodríguez Pazos, que en todos cantos cargos desempeñou o que millor sabia facer, e case o único que sabia facer, era convocar os medios para calqueira quítame ala isas pallas. Así lle foi que o que conseguio para ela e para o seu partido foi derrota tras derrotas: e o fín un culebron cas bagoas que verteu diante dos xornalistas dicindo que o pobo de Lugo non a queira. Por algo seria.

Xa o dí o refraneiro, “cando mírelas bagoas do teu compañeiro caer, vai comprando panos para as túas”.

Galeguidade é …

A galeguidade non existe; existe o Galeguismo.

Hoxe nas páxinas de Galiza, do xornal El País, e nunha entrevista ao conselleiro-delegado de R,o coruñés Arturo Dopico logo da compra do 35% da compañía por o fondo de inversión británico CVC, facia todo un exercizo de sinceridade o manifestar a súa opinión do que e galeguidade e non. “Cada uno decide la galleguidad  como le da la gana. Galleguidad es un capital que está dispuesto a invertir en Galicia, y que apuesta por su equipo directivo, y que a partir de Galicia decide crecer. Eso es galleguidad 100%.”, era a resposta de Dopico a pregunta de si a venda os brítanico non ia significar a perda da galeguidade de R.

Pódese dicir máis alto, supoño; poren non mais claro. O diñeiro non ten Patria. Vai e ven, ven e vai aló onde pode obter mais beneficio. O mesmo cas empresas de orixe galego van ata os confíns do mundo civilizado sen obteñen un euro mais que en Vila de Cruces, en Ordes ou no mesmo Vigo, as empresas doutros sitios poden invertir en Galiza sempre que se dean as condicións. O do diñeiro galego e un camelo, non existe.

Tamén na mesma entrevista se vislumbra o futuro da empresa R, medrar dende Galiza ata o resto do estado, sempre e cando lle deixen claro. Existe o compromiso de invertir 330 millons de euros en Galiza, ainda que so é ub compromiso, polo momento. O malo é cos compromisos xa se sabe as veces.

A Gaspar atácano de novo

Unha vez máis, o tempo que da e quita razóns, pon de manifesto que o que hai 2 anos comentaba nun entrada do Espazo de Juan non ía tan descamiñado.

Co novo episodio protagonizado polo golfiño nas regatas de bateis de Cangas se compren as duas premisas que reseñaba. Por unha banda o animal é un animal salvaxe, a pesares de que segundo din os expertos poida que fora adestrado para algunhas tarefas. Que lle goste xogar ca xente non quita de que haxa que gardar as formas. O peso do animal por si só pode botar a pique unha lancha ou lanzar o mar os seus tripulantes. Tamén,un “sinxelo” toqué do golfino querendo xogar pode acasionar lesións. Pola outra banda, fora dos científicos e biologos que estudan os animais, a maioría da xente non está preparada para interactuar co golfiño Gaspar. Basta con mirar a palada co remo que lle da o de Mecos o animal e a reación deste para entender que hai que manter un distancia prudencial para non causar dano o animal.

O que non cambeou en dous anos e a miña opinión de que non é de moita cultura botarse o Mar para conseguir imaxes do animal, sin estar preparados e sen mais; ainda que logo te defenda na “telegaita” o Farruco decindo “que mal hai en que uns rapaces queiran nadar con un golfiño. Pois ben Farruco, xa o miras.

E agora qué?…

Cando neste mesmo blog, os pasados días 6 e 7 me facía eco da “proposta” do nacionalista Lobeira, contra dos pescadores deportivos acusandoos de esquilmar os r ecursos do noso litoral, algún o millor pensou: xa esta iste cas suas lerias. Nas dúas entradas que lle adiquei o tema, facia notar que non eran os pescadores deportivos os que esquilmaban co seu número os recursos; segundo unha mala nova da Voz  de Galicia, mais desinformando que outra cousa. Mais ben, son os pescadores profesionais, non todos, senon os que non tenen escrúpulos para usar dinamita no cerco, calar nasas nas praias, sobrepasar cotas ou deixar redes pescando de xeito ilegal os que arrasan o seu e mais o de todos os que viven do Mar

Mais, nesta ocasión, as redes non so fixeron o dano que fan a cotio; senon que tamen segaron unha vida. Unha vida dunha alumna do Centro de Bcuceo de Vilagarcia, que afogou prendida dunha rede mergullada ilegalmente no illote Xidoiro Pedregoso, cabo d’A Illa d’Arousa onde facia as suas prácticas finais para obter o tíduo de buceo, segundo informa  La Voz de Galicia . E agora qué?, non se sabe si a rede era un trasmallo ou un miño, non se sabe a que pertence, nin de que porto é, nin quén a calou fora de normas (o accidente foi o domingo antes das 12). Todas istas incógnitas as han de resolver as autoridades. A mín o que me doe e a vida desta muller que xa non vai ter reparación posibel.

Non me gosta ter razón deste xeito, por iso cando lle botaba en cara o Lobeira que se dedicara a outras cousas non o facia de balde. Ben, desta volta os nacionalistas Lobeira e Blanco si acertan o lle reprobar a Xunta a perda de empleos, mais de 170 directos e outros inducidos, polo desguace de unha ducia de barcos en Burela e Celeiro. Solicitan tamén os nacionalistas se definan axudas para a comercialización en primeira venda de especies coma pescada, que pasa a prezos moi baixos nas lonxas, segundo se reseña na Voz. 

Bola Molotov

Nesta semana a nova por desgraza máis repetida da nosa vila de Ribadeo foi a da “gamberrada” duns cativos pola que unha muller, de 79 anos, resultou con queimaduras dende os pes ata cintura, nun 40 por cento do seu corpo; e se atopa grave no CHUS de A Coruña. Os nenos deron en prender unha bola de ping-pong e a tiraron no interior da tenda que dende hai 30 anos rexenta a dona, e que está situada preto do Colexio das Monxas.

Parece que a idea a sacaron da internet. Picaron unha bola de plástico e a rechearon con gas; logo lle meteron unha mecha, facendo unha especie de “bola molotov”, para despois plantarlle lume, ca mala sorte de ir parar as pernas e as roupas da muller. Os pequenos que se atopaban comprando, cas suas cazadoras e o home da muller con un caldeiro de auga conseguiron apagar o lume, ainda que con as citadas e imprtantes queimaduras no corpo da señora.

Sempre que pasa algún caso semellante, o revuelo que se produce e maiusculo. Os medios de Comunicación –xornais, televións e demais- tenen algo no que meter o dente. Declaracións, especulacións, comparacións, o que mais esaxere e mais morbo lle poña pensa ser o gañador da carreira mediatica. O malo para o pobo é que swe pon en boca de todos; e case que coma un lugar pouco menos que salvaxe. Algún, como El Progreso de Lugo, mesmo facia reconto de tódolos casos dos “últimos” tempos, e citaba en concreto catro sucesos significando o aumento da delincuencia e do vandalismo na nosa Vila. Facendo memoria  dos casos citados nos levaria a hai 3 ou 4 anos, polo que o aumento non parece moi grande para un pobo de dez mil veciños. Hai que ir con xeito, e non esaxerar. A nosa Vila é coma todas as d’A Mariña un sitio tranquilo, con non mais nin menos indices de sucesos que outros, e dende logo moitos menos q1ue nas capitais, onde a cousa e moito mais grave. Mesmo en Lugo, o concello ven de poñer 20.000 euros para costear a reposición de papeleiras e mobiliario urban desfeito por vandalismo. Asemesmo, son notorios os problemas que tenen cas bandas xuvenís de rapaces xitanos que si atemorizan a cidade.

Os que si parecen ter as cousas mais claras son a familia afectada que en todo momento tratou de quitar ferro o asunto, facendo notar que o tomaban como “cousas” de cativos, ainda iso si con o dolor que supón ver a sua muller e nai no hóspital. Algo haberá que ter en conta e tratar o tema con un pouco mais de calma na prensa.

Depoñer ou reventar

O noso Concello, na persoa do Alcalde, ven de editar un bando recordando os donos dos cans o que facer cas deposicións dos mesmos baixo apercebimento da correspondente sanción. O caso é que a ordenanza o efecto está aí; o que non recolla os deposicións ou mesmo en razas perigosas non leve os seus animais con bozal pode ser sancionado ca conseguinte multa; poren ata ágora non se levou moito a cabo.

Hoxe en dia, hai moita xente que volca os seus afectos nos animais, e mesmo cren adiviñar neles características e condicións humanas; sobre de todo, nos cans. Nas zonas rurais ter un can ou mais na casa dase por sentado, e non hai moito problema de onde evacua; hai moito campo. Vivir na Vila xa causa mais a lata cando tes un can na casa e o debes sacar tódolos día para que faga as súas necesidades. Atopar un sitio axeitado non é doado, dispoñer de tempo para levar o animal o campo, tampouco. Por iso, non é raro mirar os animais e os seus donos enzoufando en zonas nas que non está permitido –parques, beirarrúas, etc.- e mirando para outro lado; os donos, digo.

Eu, que como pódedes mirar no meu perfil son o dono dunha preciosa Cocker a levo o campo; tódolos días. Unha cousa é certa, os animais non teñen a culpa dos seus donos. E, os amantes dos animais como os que non, non temos porque sufrir donos de cans desaprensivos. Eu, que teño unha tenda teño que padecer a miudo nas paredes os oriños dos cans. E, xa se sabe onde mexa un mexan tódolos demais que pasen por diante. Mesmo teño chamado os municipais e non facer nada, con os donos diantes. Espremos que co novo bando, cambia a actitude de quen ten que facer cumplila Lei.

E, xa para rematar, que se fará cando o can sexa de duas patas e nos fins de semana moitos padecen as horas de diversión dos demais. Uns a se divertir e mexar e os outros a sufrir. De canto e a cuantía das multas que non se ponen?

Máis de pescadores, furtivos e outras “especies”…

Hoxe, abondando no tema dos recursos do noso litoral, e supoño que grazas a pregunta que onte se facia o nacionalista Lobeira; a Xunta deu conta das actuacións do Servizo de Vixilancia nestas pasadas datas festivas.

Os gardacostas fixeron aproveitando a Semana Santa  unha xeira de inspecións en 84 restaurantes de Galiza, abrindo actas en 22 deles, ben de marisco sen documentación como de centolas milladas. O tanto por cento resulta espectacular. Así mesmo, tamén, se incautaron de 673 aparellos de pesca –nasas e redes- caladas de xeito ilegal. Debemos supoñer que ningún destos fora algún pescador deportivo.

Pescadores deportivos de costa, e sobre todo de embarcación e buceo, é de supoñer que cometan ilegalidades dabondas; ainda que  de aí a fácelos o centro do esgotamento de recursos pesqueiros vai un mundo.

Calqueira que ande a miudo polas lonxas e polos peiraos de Galiza sabe que o filosofia de vida, aínda hoxendia, dos nosos pescadores é aproveitar o máximo ó que o Mar lles queira dar a diario. E, canto máis millor; xa que o dia seguinte non saben o que lles vai dar ou mesmo se van poder ir faenar. Ista encerteza é a que lles leva a cometer mais dun exceso.

Como anécdota, deixádeme que vos conte o que pasaba hai 30 anos nos portos de Galiza co marisco. En Rinlo, como narra Victor Sueiro no seu “Libro del Marisco”, as actuais “abandoadas” cetáreas funcionaban a pleno rendemento. No Nadal mandaban para as grandes urbes miles e miles de langostas, que nin sequera se pesaban; se facturan por tamaños. Mentras estaban nas instalacións se alimentaban con mais marisco –mexilóns, sobre de todo- de aí a sua calidade. Se queixaba o seu propietario Vázquez Orosa, no libro, de que o verdadeiro dano no recurso pesqueiro das Langostas o fixeran os proprios mariñeiros con uns aparellos que se lles chamaba “Miños”. Estas redes, que se empleaban no Sur de Galiza, as “importaron” uns mariñeiros de Cariño que andaban o bonito na desembocadura do Rio Miño, na Guarda, e miraron unha boia e roubaron o aparello que era unha especie de trasmallo de 3 redes. Non escapaba nin peixe, o que non pescana un pano o pescaba o outro. Poren, os recursos onde antés se pescaba con nasas e se respectaban as vedas, agora se esgotaban de xeito alarmante. Pan para hoxe, fame para maña. O mesmo de sempre.

Como Dicía Fai Dous Anos..

Ben, como dicía fai dous anos...

Resultou certo, para desgracia de moitos que o Bipartito non levou adiante por mor de moitas e varidas razóns. Non vou voltar sobre do tema. Cadaquen espía os seus proprios pecados e nelos leva a penitencia. O que si e que o que se aproveita e o Feijoo; nin o PSOE e moitos menos o BNG fixeron examen de conciencia. Mesmo os nacionalistas eu penso que non saben ben por onde andan; son o partido de esquerdas menos de esquerdas que coñezo. Aos da UPG, os que están na doreción, so lles importa quedar nela. NOn hai atisbo ningún de democracia interna.

Ben, ó noso. Aproveitando que estreei páxina no Facebook, e mesmo fixen a Proclamación de Independencia da República de Ribadeo imos comentar a actualidade. A actualidade da República e mais da Nación de Galiza; as veces tamén do Estado español ou doutras comunidades. Comentaremos todo o que nos incumba.

Para hoxe, imos comezar cunha nova que viña nas páxinas da Mariña da Voz de Galicia, representativa do que comentaba que pouco anda a cambiar no nacionalismo galego. Dicía a Voz de Galicia -por certo, coma sempre máis desinformando que outra cousa- que o nacionalista Bieito Lobeira, supoño que intentando xustificar o soldo de deputado, viña de lle preguntar a Xunta como influía a pesca deportiva nos recursos do litoral galego. Se vos intresa pódedes mírala nesta ligazón:http://www.lavozdegalicia.com/amarina/2010/04/06/0003_8398444.htm"

Ben, non sei si a preocupación de Lobeira xurdiu dalgunha visita a unha taberna dalgún peirao ou dalgún "amigote" que llo pediu encarecidamente. O caso e que non pode haber mais despropósito entre iste e mais o redactor da nova. Na versión impresa do xornal mesmo se empleaba o silogismo de que os 7.000 pescadores deportivos con licenza na Mariña podian coller 35.000 kilos de peixe diarios; facendo uso do permitido nos topes de capturas. Iso no caso de que todos foran o Mar a diario e pescaran os 5 kilos permitidos. Non deixa de ser un silogismo, xa que pese a ser dous enunciados verdadeiros o resultado non é máis cunha basta patraña. Non todos van o Mar tódolos dias e non tódolos que van, voltan con 5 kilos de peixe.

Lobeira, tamén se facia eco das queixas dos profesionais, da venda que por trás fan os deportivos das súas capturas a particulares e restaurans; cousa que está proibida pola Lei. A falla da vixiancia non xustificaria xeralizar en todo o colectivo de pescadores deportivos. Tampouco seria xusto, botar nas costas de todo o colectivo profesional, a venda que por trás fan algúns destos por exemplo do polbo que non da a talla; ou dos excesos do tope de capturar que fan dende os mariscadores ata cerqueiros que mandan o peixe (xurelo) para Portugal e logo voltan o Mar para vender outra quenda na lonxa. Cousas coma istas son a verdadeira razón de que a cada paso os recursos estean máis esquilmados. Non caladoiros viciños de Asturias e nas súas lonxas de Tapia, Puerto Vega, Cudillero ou Avilés non se quexan dos deportivos. E a maiores, a Lei de Pesca Deportiva de Asturias e mais permisiva nos cebos e nos topes de captura ca galega e non por iso os profesionais piden represalias contra do colectivo de deportivos. O que fan é coidar dos seus recursos e ben saben quén son os, a diferenza dos nosos profesionais que mesmo non tenen os mais mínimos escrupulos en usar a dinamita se lles peta.

Por iso o Lobeira para xustificar o seu soldo ben poderia pedir facer outras preguntas. Os deportivos tamén votan, e tirando de silogismos: 7.000 deportivos son mais votos que 2.000 profesionais; ou non?

Por iso, como no Samartiño da imaxe, e como tódolos peixes: Pola boca morre…. o que fala de mais.