Manolo Tena versiona la canción 'Mañana' - A mi manera

Jornadas "Ribadeo de Cuchara"

El pasado viernes, día 1 de abril, presentamos a través de una Charla-Coloquio que tuvo lugar en el Cine "Teatro" de Ribadeo, las Jornadas "Ribadeo de Cuchara" que se celebran hasta el día 10 y que ofrecen en los Restaurantes que participan unos estupendos menús con 3 platos, postre, bodega, café y chupito al precio de sólo 25€. El motivo es la exaltación de los platos de cuchara; la excusa, la aparición del número 3 de Los Cuadernos de la Cocina Asturiana y Gallega, dedicado a esa rama de la cocina.

A la presentación acudieron todos los chefs y representantes de los seis restaurantes de las Jornadas. El público asistente se lo pasó muy bien con las anécdotas y sucedidos de los cocineros. No vamos a destacar a ninguno sobre el otro, porque todos y cada uno tienen su manera de interpretar la cocina. En sus locales que gozan de su público y fiel clientela; no en vano, se trata de seis de los más afamados de Ribadeo y plenamente consolidados en la oferta hostelera local.


Encargada de moderar y presentar el acto estuvo María Pulpeiro, quien de manera ágil y dinámica fue desgranando cada una de las historias particulares de los cocineros.

Sobre Antonio Valledor, de "Casa Foguete", nos descubrió su etapa de "peregrinación" por todas las Comunidades españolas viajando en una auto-caravana, y trabajando en la hostelería de cada lugar, lo que le permitió una formación de alto nivel sobre la cocina de cada región. También, esos viajes le llevaron a tener la ocasión de cocinar para alguna de las más renombradas "celebritys" del panorama televisivo de aquella época. Contó para todos como en una ocasión pudo cocinar una gran Fabada asturiana -con productos de aquí- para Carmen Martínez Bordiu y Norma Duval, entre otros, en medio del campo camino del Rocío andaluz. Para las Jornadas, "Casa Foguete" nos ofrece en su Menú la posibilidad de degustar una combinación que podría parece natural: "Guiso de Fabas con Pulpo". De lo mejor de la tierra y del mar, que sin embargo no suele prodigarse mucho en las cartas de la hostelería, y que es un verdadero placer de sensaciones. Probadla, es nuestra mejor recomendación.

A continuación, y tras excusar a Jorge Trenor de "La Botellería" que a última hora no pudo acudir con nosotros, fué Ángel Expósito por "O Lar de Manolo" quién nos resumió toda una vida dedicado a la cocina -desde sus 16 años, en Barcelona- hasta hoy, habiendo pasado por los restaurantes más renombrados de nuestra comarca: el Louzao, en Viveiro; el Villamartín, en Villalba; el Sotanillo, en Navia; y muchos más que formaron un gran chef.

Isabel Martínez Porto, por el Asador "La Quinta" fue quien de aproximarse al corazón de los asistentes con su historia personal de tener que elegir entre su carrera como abogado o los estudios de su hijo. Afortunadamente para el público (en cierta manera, también para ella pues no se muestra arrepentida) la hostelería descubrió una gran profesional. Su aprendizaje al lado de su madre, cocinera en la embajada americana en Buenos Aires, le sirvió de cimiento para esta exitosa nueva etapa.

Terminó la presentación de las Jornadas con la exposición de dos cocineros que casi se pudiera decir que tienen "vidas paralelas". Los dos son del otro lado de la Ría, de Barres concretamente. Los dos abandonaron los estudios por su verdadera vocación. Los dos se formaron al lado de un gran profesional como Santiago, del restaurante "El Álamo". Los dos están empatados en número de triunfos en el Ribadeo de Tapeo. Prometieron desempatar en la nueva edición de este año.

Si a todo esto unimos que, para el que lo deseé, en sus locales los cocineros ponen a disposición del público la posibilidad de probar las recetas en formato TAPA SOLIDARIA al precio de 2,50€ de los que aportan para Cáritas 1€, pues miel sobre hojuela.

No dejar de probar estas Recetas de "Ribadeo de Cuchara". Son COCINA con letra grande.

Que lles quiten a Ponte.

Agora, dende hai un tempo a esta parte non ando moi a miudo nesto de "expresar"; será que.... ou non.

Ainda que en certas ocasións non se pode deixar pasar. Hoxe, a tarde, escoitando a radio estaba a falar un individuo coma presidente dun clube básico deportivo asturiano. Un clube de ciclistas-roiteiros aos que para celebrar o seu cabodano non se lles ocorreu outra cousa que baixar os seus aparellos para rodar na baixamar pola Praia das Catedrais. Veñen mais de 45 segundo as previsións deles mesmos. No seu pensamento está pasearse por baixo os arcos das rochas.

Non sei moi ben que clase de "natureiros" son. Nin que clase de "deporte" é pasearse nas bicis por unha praia que é un entorno protexido ou polo menos andamos a tentar protexer.

Desde o noso Concello incluso lles deron toda clase de facilidades (non para baixar as bicis a praia) senón facilitándolles as duchas no campo de futbol da Devesa. Case que todos coñecemos que o noso alcalde é un gran afeicionado o deporte dos pedais; ainda que penso que non seria moi do seu agrado coñecer as pretensións destes, supoño que so por facerse a foto de rigor.

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=791260424283947&id=415176841892309

Este é a ligazón onde corroborar o escrito.

Efectos Secundarios.

O que aqui vou relatar, coma din nas boas filmes, está basado nun feito verídico. O certo é que onte fun a un dos "super" da nosa Vila mercar unha pouca de carne de tenreira para xuntos con unhas patacas facer un guisote deses de culler. A carniceira logo de me atender solícita no pedido me entregou a maiores uns boletos para un sorteo e un "brik" dunha oferta por 0,50 € dun preparado de "chocolate a la taza". A oferta era para compras superiores aos 10 €; a miña ainda que non chegaba, me dixo a dependente que me "obsequiaba" igual; que "xa outro dia gastaria o que faltaba". Como son cousas que a míudo pasan nestes centros non lle prestei máis atención. Non sei si queria o chocolate, ou non. Tampouco si queria gastar os cartos nese producto, ou non. Ao final, o brik rematou na miña neveira.

Xa a noite, logo da cea, e cando xa rematará as labouras cotías, fun un pouco para o Facebook. Logo de mirar o que se contaba, me recordei do "chocolate"; nin corto e, tampouco perezoso, vou aló. Xa ao destapalo (era un brik con tapón de rosca, un luxo), doulle volta e que non cae nada de nada. Tamos ben, pensei. A "cousa" é espesa coma o chocolate. Ao fin que a "sustancia", no fondo do cazo, semellaba coma famoso logotipo escatolóxico do twitter (ai ao lado o tendes, na foto) tal cual. Ben, con un pouco de leite e unha galletas rematei co disposto.

Logo da operación "chocolatada" voltei ao pórtatil e non sei si foi polo recentemente inxerido, ou non; o caso é que xa no Facebook me entrou unha especie de paranoia e mira por onde, co confundin co Twitter e me puxen a meter entradas nun ritmo de máis de unha por minuto de menos de 140 caracteres. Nun espiral de tolemia, que me durou case que unha hora, foi tal a "diarrea mental" que ata eu mesmo collín medo e coma me recomendaron algunhos amigos "virtuais" fun para o catre.

Pola mañan, que pensaba ir ben cedo (as 7:15 mas ou menos) para a horta, se me pegaron as mantas e non conseguín erguerme ata as 8:00 ou máis. Preparando o brebaxe ese que chamamos café, xa me entraron uns retortillóns e corre para o water. A diarrea ágora xa non era mental; pasou a ser real. O caso é que xa non puiden ir a horta. A terra segue sen preparar, as patacas xermolan no caixa, e o tempo perdido.

Que cadaquén saque as conclusións que queira. Todo o relatado é certo. Ambalasdúas diárreas -a mental e a real- non sei si son efecto da "oferta" do choclate, ou nón. Eu, o que digo é que o chocolate a min sempre me estriñeo, o facebook a min sempre me "endureceu" os pensamentos. E o twitter, o twitter xa nin digamos o que me causa...

Paco de Lucia e o Mistol. In Memorian.

Pois ben, finou Paco de Lucia. Morreu aos 66 anos de idade este mércores dun infarto. O gran mestre da guitarra que sen dúbida foi quen mais a achegou ao gran público.

A modo de sucedido ou anécdota vou contaros o porqué da miña simpatia para con o gran guitarrista. Hai moitos anos, nunha das miñas primeiras viaxes longas visitei a uns familiares que temos na outra punta do mapa, en Alxeciras de onde era natural o artista.

Pois ben, unha tardiña decidimos ir tomar unhas cañas a un sitio chamado "O Botabara", que estaba a pé de praia do Rinconcillo, ao que se chegaba por unha pista entre cañaveirais e area. Era antés do gran boom do ladrillo e ainda non estaba a zona tan "urbanizada" de chalets adosados como ágora.

No "Botabara" facian unhas sardiñas ao espeto nunhas brasas na mesma praia que eran unha pasada. Tamén facia un Polbo a Grella que era a primeira vez que o miraba facer desa maneira; apestaba que metia medo. Cheiraba coma neumático queimado. Non fun quen de probalo.

Nunha das mesas do lugar, preto de nós, estaba Paco de Lucia con uns amigos, entre outros Julián Contreras, compartindo unhas das xoubas. O rematar se levantou e dirixíndose a dona do local lle pediu: "Mari, pásame el Mistol quilla". Tal era o "aroma" que tan preciado peixe deixa nas mans. Logo de se limpar a conciencia, agarrou a guitarra e de xeito espontaneo ofreceo aos seus amigos, e a tódolos presentes, unha mostra do seu asombroso poder.

Aquí vos deixou unha rumba "Entre dos Aguas"; unha peza significativa do seu arte. Descanse en Paz.

A cor da pel.

Arsenio FernándezdeMesa, director da Garda Civil

Sona moi como o título dun filme, senón fora porque coma sempre a realidade supera a ficción. A cor da pel. Moitos pensan que non ten a mais mínima importancia. Pois, non é certo. A cor da pel importa e moito. Quén, dos que lean esto, nun cree que si os mortos ao outro lado da fronteira de Ceuta en vez de seren negros foran blancos non teria xa dimitido o "mentiroso" de Fernández de Mesa.

A xente pensou que co invento das coitelas no arame da verxa xa o tiña todo visto. Támpouco era certo. Disparar con bolas de goma, segundo eles a non dar, aos que trataban de poñer pe na beiramar dun mundo mellor, é moito peor. Non auxiliar aos que se estaban a afogar, por mor de acadar un soño de vida, é moitísimo peor.

A "defensa" de decir que o fan para defender a fronteira da Patria, a min non me sirve. Ao longo da historia as fronteiras de calqueira dos paises que hoxe son cambiaron, e cambian, en multitude de ocasións. O feito de nascer desta banda non lles da dereito. Os "pobres" negros inmigrantes so buscan o que envexan. E, como decia Hannibal Lecter no "Silencio dos Cordeiros" so se envexa o que se mira tódolos dias. O problema é que os que se achegan pola raia do Sur adoitan ser pobres, de paises moi pobres, e sen ningunha esperanza. Sen nada que perder. E seguiran chegando. Outros "inmigrantes" que teñen mais cartos adoitan chegar en "vuelos regulares". Ben regularizados e en ponte de prata, porque os paises dos que proceden pode que invirtan no noso.

O problema sen dúbida é moi complicado de resolver. Ágora ben, o respecto aos dereitos fundamentais dos seres humanos non se pode nin siquiera poñer en entredito. Os que intentan saltar as verxas son -e semella que se esquence- seres humanos, e non son ilegais. As persoas non son ilegais.

En garda civil.

O governo que non hai pao que non toque -oes está en todo- e cada vez mais "fundamentalista" ven de prohibir o uso do uniforme da garda civil para calquer cousa que non sexa acto de servizo (mais ou menos). E, os moitos disfraces que tódolos anos polo entroido se miraban pasan a ser totalmente ilegais.

Ben, coma disfraces hai moitos e uniformes de que se vestir tamén, eu o que hoxe lles quero relatar os lectores e un sucedido real que lle pasou a este servidor con os uniformes.

Hai uns anos, cando o entroido era Entroido, eu vendia disfraces e complementos na miña tenda. Aquelo si que eran vendas. Estábamos ata as 2 ou as 3 da madrugada abertos e vendendo a todo ritmo. Daquela se vendian moitos petardos. Habia uns que eran certamente moi potentes. Os rapaces lles puxeran o nome de: "Cuartos de Barreno", tal era a súa forza. Os mercaban por caixa de 100 unidades e as explosións non deixaban de se suceder, bomba vai bomba ven.

Nesa epoca a "movida" estaba na avenida de Galicia e ruas do redor. Pois ben, cada vez que o coche patrulla da parella de tres, que coidaba que a xente non se desmadrara, pasaba pola rua Villalba os rapaces lle tiraban nos baixos unha serie de petardos que facian retumbar o "Patrol". Os axentes acabaron temblando. Nesto que ao ver de onde viña a venda, baixaron os tres gardas e libreta en man que entran na tenda. "Tiene usted petardos", dixo o sarxento. "Pois si teño. Qué queres? Unha caixa de 100?" respondin eu pensando que viñan disfrazados. "Oiga usted, que somos guardias de verdad", clamou o axente. "Perdone vostede, señor; asi disfrazados os pode confundir calqueira", aventurei eu. "Tiene usted permiso para vender petardos", medio se enfadou o sarxento, botando man xa da libreta. "Cómo di?. Claro co teño. Eu pago os meus impostos para vender entre outras cousas artigos de carnaval. Todo o que vendo e legal. Eu non vendo petardos ilegais, veñen todos con factura, e son clasificados para a venda pola Generalitat de Catalunya. E, mais, pola tenda viñeron do concello revisar o que iamos vender nestes carnavais e todo estaba en orde. Quere ver as facturas?", repuxen eu aparentemente moi certo de todo elo. O caso e que o sarxento, porque os outros dous nada dixeron, non debia ter támpouco moi clara a normativa e vendo que xa eran as 2:30 da madrugada me dixo: "Bien, en esta ocasión no le vamos a multar. Pero, no siga vendiendo más petardos", nunha especia de perdoa-vidas cousa que lle agradecin. Coma din os da "Generalitat", la pela es la pela. Marcharon "los agentes de la autoridad" e nos aproveitamos para pechar que xa ia sendo hora.

Este sucedido, totalmente certo, ven a demostrar que no Entroido non se pode ir "disfrazado" de garda civil nin para traballar.