jueves, 27 de septiembre de 2007

Salvando as distancias

Hoy, comentando a diferencia que un mismo asunto pode suscitar dependendo da óptica desde a que se mire, veuse a mente ua maldad: salvando as distancias o aproveitamento que dua "temporada" no poder poden facer os heredeiros.
Ésta semana, en Madrid nel Congreso dos Diputados, aprovouse ua moción -aunque rebaixándola- de Izquierda Unida al respeto dos bienes dos Franco. Pedía I.U. que el Estado requisase todos os bienes usurpados al pueblo por Franco na dictadura. El Congreso rebaixou as pretensiois dos comunistas deixandolo simplemente nun apoyo a declaración del Pazo de Meiras como B.I.C. (Bien de Interés Cultural).
Bien, pos si se miraba na prensa esta noticia, dependendo da "óptica" del medio el resultado de lo aprobado parecia distinto. Mentrás na Voz de Galicia se relataba lo sucedido nel Congreso como iniciativa de I.U.; nos titulares de Galicia Hoxe parecia que a instigadora de lo aprobado fose a Conselleira de Cultura, a nacionalista Anxela Bugallo, como auténtica paladín da lucha pola recuperación dos bienes franquistas. Por cierto, según me cuenta un amigo, parece ser que el Pazo de Meiras foi el resultado dua especia de "donación popular" pa que si fixo ua cuestación entre el pueblo. Claro que a alternativa entre participar ou non na donación xa la pódedes imaginar. Díceme el meu amigo que vai resultar interesante el pleiteo jurídico para desfacer este "donativo". Veremos.
Y, si se escuitaban as declaraciois feitas pola Presidenta da Comunidad de Madrid, a "popular" Esperanza Aguirre justificando que el Partido Popular fose el único grupo que votoú en contra da moción, entónces apaga y vamonos. Decía a señora Aguirre que: "cada uno en su finca privada puede hacer lo que le pete". Si, si, del castizo "petar" (sic. "agradar") que para eso es la Señora Presidenta de Madri.
Asimismo, esta semana tamén nos periódicos os simples mortales podiamos leer como sin ningún tipo de rubor os políticos del bipartito faian ua suerte de "strip-tease" político y daban cuenta das suas hipotecas. El Presidente Touriño ua hipoteca antigua y a punto de acabar. El Sr. Anxo Quintana, según el mismo en su curriculo enfermero de profesión y circunstacialmente Vicepresidente da Xunta, nacionalista y de izquierdas, vese na actualida sometido a tirania da suba del Euribor al ter a obligación de faer frente as cuotas de 3 prestamos hipotecarios. Si lle dicen a cualquiera dos Bancos, grandes ou pequenos, que un simple sanitario quer dispoñer, non de tres sinón de ua hipoteca, as garantias que lle van exigir nun vos quero nin contar; sólo se poden equiparar con as filigranas financieiras que el individuo vai ter que faer para poder pagarla sin morir nel intento. Deben pensar os asesores del BNG que ter non ua sinos tres hipotecas viste muito. Lo que pasa e quel traje quedalles grande.
Salvando as distancias, os heredeiros del sr. Quintana van poder disfrutar dun pequeno capitalín despos dua temporada no poder. El paralelismo con os herederos de Franco, que jurídicamente disfrutan del Pazo de Meiras por ua donación popular, tras de outra temporada del poder resulta cuando menos traxicómico de nun ser porque os cuartos das duas heredanzas salen del mismo furao: El Pueblo Llano.