jueves, 25 de octubre de 2007

Vivindo entre mentiras


Dice el refrán que "pillas antés a un mentiroso que a un coxo". Eu, líbreme Dios, de chamarlle mentiroso a nadie. Neste "cuaderno" el que pense que se vai insultar a alguién vai de costas. Ese nunca será el "estilo". Sólo que cuando as cousas nun cuadren, os simples mortales temos el dereito a decir que non queremos vivir entre mentiras. Como os ciudadanos de a pé sólo dispoñemos dos datos que nos proporcionan os medios de comunicación y, además, como cada vez é mas díficil distinguir entre os que resultan interesados y os que no. Algún periodista ou escritor considera más fácil vivir das subvenciois, que outros reparten a discreción, y xa se sabe.



Por poñer un ejemplo, cuando desde a Vicepresidencia de Anxo Quintana pregonan os cuatro ou más ventos que, como pedra angular da política nacionalista para el próximo ejercicio, ua das medidas vai ser subirlles os pensionistas del Sirgas un 5%, é decir, ua media de 16 euros al mes para cerca de 55.000 galegos; y cuando as noticias sobre os presupuestos del próximo ano dicen que se fija un fondo de 5 millois de euros para esta subida; algo nun cuadra, algo parece mentira. Si son tantos os galegos beneficiados, si a media da subida e esa, si nun ano se cobran 14 pagas, si el fondo é de 5 millois, entonces é que as previsiois apuntan a que sólo se preven cartos para menos de 6 meses. Aunque a propaganda xa esta feita. Y, sin contar que os 16 euros de media al mes ven ser pouca mas de 53 centimos al día, que nin siquiera chegan para ua barra de pan diaria. ¡Vaya subida!. É de esperar que a mentira nun sea a dos 5 millois y halla cuartos abondos.


Outro ejemplo, de algo que nun cuadra na Vicepresidencia da Xunta, é el saber quen tia razón: si a "eficaz" Chus Lago Vilaboa, directora xeral, cuando na prensa hai us meses decia que lo de a Lei da Depencia del Gobierno Central era ua bicoca y lles recomendaba a os galegos que nun se apuraran a solicitar as axudas; ou, a Volta a Galicia que se montou el sou "jefe" Anxo Quintana a bordo del autobus da In-Dependencia. Un dos dous nun decia a verdad. Ahora que el vicepresidente ven de Madrid de firmar os cuartos, que poden pensar os galegos de lo que decia a directora xeral. Xa daquela nun lle fixeron caso cando na prensa si salia lo que pasaba noutras Comunidades Autónomos y foron solicitar as axudas as que tiñan dereito.


Y, para guinda, como nun hai duas sin tres, ¿quén creedes qué dice a verdad nel tema das transferencias?. Según, el "home-anuncio" que temos por Vicepresidente el Gobierno Central, por medio del ministro Caldera, se comprometera a transferir Salvamento Maritimo y outras competencias. Ahora, que cambiaron a Caldera, a tamén galega Elena Salgado dice que de compromisos nada de nada. Para demostrar que a ministra minte, ou polo menos non dice toda a verdad, desde a conselleria nacionalista sacan a luz as actas de seis reuniois con os tecnicos del gobierno socialista. Pos ben, segun transcribe nos seos titulares un medio mas ou menos afín como é el periodico Galicia Hoxe, nua desas actas certificase que el ministro Caldera chegara a ese compromiso. Claro que, lendo a noticia, lo que certifica esa acta é que os negociadores nacionalistas -cita a Anxo Quintana- cuando sacaron a colación nesa reunión lo de Salvamento Maritimo lles contestaron que as competencias sobre os medios a utilizar, de algua maneira, xa estaban reconocidas pola Constitución, por el Estatuto y polos tribunales. Outras cousa e que Salvamento Maritimo para el Cantábrico seña ua competencia en exclusiva de Galicia como dicen os nacionalista. E decir, que el acta que Quintana blande a luz pública para deixar en evidencia a ministra Salgado lo único que certifica e que lle deron "nones" por resposta. ¿Quén é o "mentireiro" verdadeiro?


Como pódedes ver na foto que ilustra este articulo, si vos fijades parece Castropol entre a bruma del amanecer; pero, ¿será ua foto ou será un cuadro?. ¿Ah?, prestando atención a verdad sempre se ve clara.



jueves, 18 de octubre de 2007

"Bandeira de Ribadeo"


Xa que están tan de moda ahora, tamén a mín as bandeiras, vanme servir para facer alguas reflexiois. A "tolemia" instalada nesta sociedad que vivimos; y alentada por uos y por os outros, na que parece que sólo vale lo que a ti te beneficia, caya quen caya; cuando se aproximan as elecciois alcanza puntos de auténtica tragi-comedia. Con lo bonito que é vivir; para min desde luego, nun merece a pena morir por ningua bandeira. ¿Sábedes por qué?. Porque sólo se pode morir ua vez. Y, despós, ¿qué faes?.


As bandeiras parecen símbolos, sobre todo para aquelos que las sostenen, inamovibles e inalterables que van más allá dos tempos. Mentira, y gorda. Nun son más que artilugios al servicio de quen se quer aproveitar dos demás. Señan dun tipo ou de outro, que bandeiras ai muitas, sempre que alguen las menciona é que quer conseguir que os outros fagamos algo por elos. Eu, desde luego, nun vou faer nunca nada que nun sea dudar de todo, que é lo que, desde este blog os pediria permanentemente, y sin faer bandeira de elo.


Si nos referimos as bandeiras dos paises é fácil comprobar como nun ai nada que sea más manipulable en aras de obscuros intereses. A de España hasta fae ben pouco tia ua grande y libre "aiga" no mismo medio; xa se cambiou afortunadamente. A Galega tamén ai quen no mismo medio, alegalmente, lle coloca ua gran estrella roxa de cinco puntas, mismo pretendendo apropiarse de ela como guardianes dun nacionalismo cada vez mas sectario y al servicio de algús "lobbys" que nada mais intentan conseguir beneficios propios; lógicamente en perjuicio del pueblo llano.


Si vos fijades, símbolos y cousas, e decir "bandeiras", que parecian que de desaparecer se iba acabar o mundo atopanse a cada paso. Cambiaron as "pesetas" y nun pasou nada. Cambiaron as "fronteiras" y támpouco pasou nada. A cada pouco cambian as "normas"; y nun é que nun pase nada porque amolar si que amolan; pero, vamos tirando mas mal que ben, pero tirando.


Pero, si é que hasta a credibilidad de instituciois tan "nobles", ou parecíamo a mín, como a que cada ano otorga os Premios Nobel cae polos suelos al dar como nesta ocasión el de Medicina a un "inteligente" médico americano blanco que ven de opinar que os negros son "genéticamente" us pailanes; ou mismo él da palabra mas "bandeira" de todas, el da Paz, al reconvertido Al Gore que cansado de oir que fora el candidato que mas cerca se quedara da victoria nese gran pais chamado America, decidiu faer "bandeira" del ecologismo y augurarnos a todos -americanos y no americanos- as mas apocalípticas catástrofes. Lo dicho, hasta os Nobel se volven mas mediaticos; y nun pasa nada.


A min non me gustan as "Bandeiras". Prefiero sentarme tranquilamente con os meos amigos, por ejemplo, nel muelle de Ribadeo, y contemplar as "estrellas", as visibles y mismo as "invisibles". El outro día, más bien a outra noite, conseguimos cazar ua qué sin saber cómo se metera nua das farolas de Porcillan. Míradelo sino na foto que acompaña esta "ejemplarizante" bandeira de reflexión. Como símbolo a min, ojo sólo a min, gustame más que esa Bandeira de Ribadeo que pretenderon publicitar este pasado verano.

sábado, 13 de octubre de 2007

"Bolboretas"

Que a presunción humana non ten límites é ua cousa que nun se pode discutir muito. Digo esta frase "presuntuosa" a cuento do que todos pódemos observar al leer cualquera dos nosos periódicos. A diario a cantidad de: siglas, cargos, directores, informes, estudios, etc.. etc.. y, asi podiamos seguir, nun ten el más mínimo desperdicio.


Aquí, cada quen, y refiérome a aquelos que cobran un sueldo ou ua subvención oficial, parece que ten a obligación de salir nos diarios con un estudio, un informe, ua morea de datos para justificar. Como muitos dos responsables desos departamentos ou desas organizaciois sólo tan alí para atacar políticamente aos contrarios, con ua abrumadora presencia na opinión pública, nun lles importa caer na más grande das desfacháteces.


Vou póñervos un ejemplo "patético". Esta semana, a prensa galega, traia el comentario por parte do responsable da Mesa pola Normalización Linguística -organismo independiente al sou decir- el señor Carlos Callón sobre a última encuesta da RAG sobre a situación del galego. Einda que tanto con el nombre como con el apellido se podian faer as mas varipointas das rimas, sólo vou decir que: "Carlos, hay que terlos bien largos". Y, hay que terlos así, para únicamente como el dice nos sous comentarios, "sentir arrepios" de que el galego se atope nestos momentos na peor situación da sua historia; muito peor que na encuesta do ano 94.


Eu, lo que creo é que nel afan de justificar el sou puesto y a necesidad da Mesa na sua más que "presuntuosa" -casi, "noxenta"- aparición nos medios de comunicación, desenténdese de esa nefasta situación del galego, posta de manifiesto nas conclusiois de esa encuesta que dicen que cada vez son menos os ciudadanos que tein en Galicia el galego como primeira lengua. Eso, a pesar das continuas campañas, apariciois y demas actuaciois da citada Mesa; aunque a mayoria das ocasiois lo único que faen e generalizar sobre algús colectivos, en especial funcionarios dos departamentos que nun lles son afines os seos intéreses.


Por eso digo, que hay que terlos bien largos para mirar para outro lado como si a cousa nun fóse con él. Supoño que algo, aunque sólo seña a "verguenza toreira", tera que ver con esa alarmante situacion del idioma galego el señor Callón, que si nun é capaz de admitir eso, lo menos que pode faer é Normalizar a sua deixándo paso a que poda faerlo algo mellor; porque sino lo que vai pensar a opinión pública é que sólo lle importa cobrar.

jueves, 4 de octubre de 2007

Cuando os buenos se van



Sólo van 2 anos de goberno bipartito na Xunta entre o PSOE e o BNG, para estos últimos a primeira experiencia en San Caetano, e de un tempo a esta parte vemos como das filas nacionalistas, ahora que celebran os sous 25 anos, se van caendo personaxes que axudaron a poñerlos donde tan.

As últimas bajas, noticiadas hoy pola prensa, son as de os dos dous concejales nacionalistas del Valadouro, despós de solo cuatro meses nel ayuntamiento, aunque xa foran concejales en anteriores ocasiois, pero que baixo a escusa dos consabidos "motivos personais" se van para a casa. A outra baja anunciada nel día de hoy é a de Lidia Senra, secretária general del nacionalista Sindicato Labrego Galego, despós de 18 anos al frente del mismo, y con tan sólo 50 anos, argumenta razois de edad na "necesidad de dar el relevo a novas personas que conduzcan el mismo". Esta escusa suena a "voúme, antés de ter que enfrentarme con estos".

Hay us dias, en Ribadeo, tamén anunciaron a sua solicitude de baja nel BNG Eduardo Gutiérrez, ex-parlamentario y ex-alcalde, así como outros 4 destacados e históricois afiliados, como Jaime Vidaurrázaga, tamén ex-alcalde, da formación nacionalista.

Todas estas bajas, as que se podian añadir otras muitas, son as últimas que se producen y faenlo, todas elas, intentando faer el menor daño posible al sou partido. Vanse de maneira "calada", anunciándolo eso si, pero sin armar bulla.

Alguas de estas retiradas, caso de Lidia Senra ou Eduardo Gutiérrez, son auténticas pérdidas para el BNG, al que tras muitos años de lucha en favor de que Galicia y el nacionalismo galego estén donde están, de feito el ribadense tuvo presente nel Palacio de Riazor fai 25 anos, como pode verse na foto del sou discurso, publicada nun artículo del periódico "Galicia Hoxe" sobre a Asamblea para a formación del Bloque.


Cuando os buenos se van, por algo será. Reflexionar sobre esto xa e cousa de cada un; pero nun hai que ser mui listo para comprender nas maus de quen ta quedando el actual Nacionalismo Galego, y lo que é más triste: a altura a que ta quedando.

lunes, 1 de octubre de 2007

As diferencias, claras.




Que todos non podemos ser iguales é algo tan evidente que decirlo resulta ua perogullada. Pero, é que tamén, hai ocasiois nas que as diferencias son tan marcadas que pensamos que non existen, que algús son iguales, y nun lo son. As apariencias engañan, y engañan muito. ¿A qué ven todo esto?. Pos véredes, Xosé Manuel Beiras y Anxo Quintana son os dous políticos, son galegos, son nacionalistas, foi el primeiro y é el segundo voceiro del BNG. Hasta ahi podiamos pensar que son idénticos; pero, por desgracia para el actual vicepresidente de Galicia, tamén ahi acaban as coincidencias.


Anxo Quintana, mal que lle pese, nin ten nin tera nunca ese algo que fai a ua persona, a un político, distinto dos demás y que lle chaman "carisma". Hai que dice que se nace con él, que nunca se chega a aprender. Pode ser verdad. Vémoslo nas últimas encuestas de opinión que a nivel nacional señalan a Felipe González como el personaje más apreciado por os españoles; y eso que nun ta na política activa desde hay varios anos.


Y, preguntarédesvos ¿en qué influye el "carisma", en qué se nota?. Estas preguntas respondense sólas. Mentras Anxo Quintana, nel discurso da presentación del 25 aniversario del BNG, se manifestaba como sempiterno aspirante sólo a gobernar. Beiras, por el contrario, sempre dixo que para él gobernar era lo de menos, que a sua aspiración ta en cambiar a sociedad.


As diferencias, tan claras. Nas fotos dos periódicos de hoy, lunes, mentras Beiras arrima el hombro pa sostener a pancarta, xunto con os galegos e galegas que ayer domingo, en Ferrol, se manifestaban para pedir el peche de Reganosa, Anxo Quintana é sostenido, en cartel, por esos mismos galegos e galegas señalando como "Culpavel" da situación. As diferencias, claras.